วูฟญี่ปุ่นครั้งแรกก็ติดใจแล้ว EP9 : หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน

มาเริ่มกันเลย! อย่างแรกที่คุณต้องมีคือ ถุงมือพลาสติกแบบกันน้ำ แล้วก็เคียวเล็กๆ ไว้ขุดหญ้า

ตอนแรกรู้สึกเหมือนจะง่ายนะ แค่ดึงตาข่ายออก แต่ที่ไหนได้ เกือบตาย!

ตาข่ายที่มันถูกแช่ไว้นานหลายเดือน มันจะมีพวกรากหญ้าขึ้นมาเกาะแน่นมาก

ด้วยความที่เรี่ยวแรงเหมือนเด็กขาดสารอาหาร กูนี่ดึงแล้วดึงอีกก็ไม่หลุด

ต้องใช้เคียวช่วยขุดรากหญ้าออก บางครั้งขุดแล้วก็ไม่หลุดนะ ต้องดึงจนตาข่ายขาด

ทำไปสักพักเจอหมุดเหล็ก อ้าว!! ชิบหาย มิน่าแม่งดึงไม่ออกสักที

มันจะมีหมุดเป็นสองขาเสียบยึดตาข่ายไว้กับดินอีกที

เกือบแล้วกู เกือบทำตาข่ายเขาขาด (ขาดมาแล้วบางส่วน แหะๆ)

ข้อคิดที่ได้จากการทำงาน เวลาเจออะไรก็ตาม มึงช่วยดูรอบๆ ให้ดีก่อน ฮ่าๆๆๆ

ทำไปสักพัก ดึงไปดึงมาเจอสัตว์ประหลาด โว้ย!!

ตอนแรกนึกว่าตุ๊กแก ตัวเล็กๆ สีดำ มันจะซุกตัวอยู่ในดิน

พอเอามาดูใกล้ๆ คิดว่ามันคือซาลาแมนเดอร์ สายพันธุ์ไหนมิอาจรู้ได้

เจอหลายตัว มีแต่ตัวเล็กๆ คิดว่าคงเป็นรุ่นลูกที่อาศัยอยู่ในนาข้าว

ถ้าใครเคยดูการ์ตูนโปเกมอน ไอ้ตัวสีส้มๆ แดงๆ หางเป็นไฟ นั่นแหละใช่เลย

ไอ้ตัวนี้ก็มีสีแดงๆ ตามตัวน่ะ คนไทยก็นิยมเอามาเลี้ยงอยู่เยอะแต่คนละสายพันธุ์

ผมมารู้ทีหลังว่าบางสายพันธุ์มีพิษด้วย ตอนที่เจอกูก็จับมาดู นี่ถ้ามันพ่นพิษใส่ตา กูคงตาบอดไปล่ะ

ใครเจอก็ดูเฉยๆ นะ ถ้าไม่แน่ใจอย่าไปจับมันเด็ดขาด อันตรายนะขอบอกไว้ก่อน

“โอ้ยยยย ปวดหลังชะมัด”

ทำเสร็จไปได้เกือบครึ่งทาง ก็มานั่งพักกินข้าว

ไม่น่าเชื่อ งานหนักเหมือนกันนะ ก้มๆ เงยๆ เนี่ย เล่นเอาหลังเดี้ยงเลย

แต่ยังดีว่าถึงจะเป็นหน้าร้อน แต่เพราะแถบนี้อยู่ใกล้ภูเขา และทะเล

ก็เลยมีลมตลอด แล้วมันไม่ได้ร้อนอะไรมากมาย ออกจะเย็นๆ หนาวๆ ด้วยซ้ำ

ถ้าเป็นที่ไทยคงเป็นลมแดดไปแล้ว ตอนนี้ก็ไม่แปลกใจเลย

เวลาเห็นชาวไร่ชาวสวนเขาทำงานกันช่วงกลางวันแดดเปรี้ยงๆ

ก็ไม่ร้อนนะ แต่ข้างใน เหงื่อโซกเลย ฮ่าๆ

ตะวันคล้อยลง วันนี้ทำเสร็จเกินครึ่ง พรุ่งนี้กลับมาทำต่อ

ผมเก็บของรอโฮสต์มารับกลับบ้าน

เราขับรถออกไปอีกเส้นทางหนึ่ง มุ่งหน้าไปยังสวนผักที่อยู่ไกลออกไปเล็กน้อย

ต้องขับรถผ่านอุโมงค์เข้าไปในหุบเขา

สวนผักตรงนี้อยู่ติดกับภูเขาเลย

โฮสต์ปลูกพวกผักสวนครัวเอาไว้ วันนี้เราจะทำเมนูผัก

ผมเลยต้องมาช่วยเก็บผัก

สังเกตได้ว่า ผักที่ปลูกไม่ได้ใส่ยาฆ่าแมลง

ดูจากสภาพของรอยกัดมากมาย หนอนผีเสื้ออาศัยผักเหล่านี้เป็นอาหาร

บางต้นพวกมันก็แทะกินจวนจะหมดต้น ไม่เหลือไว้ให้คนปลูกเลย ฮ่าๆ

แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ใช้สารเคมีนะ แต่ใช้การกะเวลาเอาว่าควรเก็บช่วงไหน

เอาไปทำกินเอง อิ่ม อร่อย สบายใจ

หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมไม่ปลูกผักไว้ข้างบ้าน

จริงๆ แล้ว ข้างบ้านก็ปลูกเหมือนกันนะ เป็นผักตระกูลหอม หรือผักชี

แต่สำหรับพืชผักที่นี่เป็นพวก คะน้า หรือกะหล่ำปลี แครอท

ด้วยเหตุผลที่ว่าบริเวณนี้อยู่ติดภูเขา สารอาหารในดินอุดมสมบูรณ์ พืชผักจึงโตเร็วกว่า

และยังสามารถปลูกผักได้หลายชนิด ผลผลิตที่ได้จึงเยอะกว่านั่นเอง

อีกอย่างตรงนี้ไม่ต้องใช้ลวดไฟฟ้ากันสัตว์เหมือนกับที่ไร่ข้าว

เป็นบริเวณที่ไม่มีคน จึงไม่เกิดอันตราย

วันนี้ได้ใช้ชีวิตแบบชาวนา ชาวไร่

เข้าใจแล้วว่าการพึ่งพาตัวเองเป็นยังไง

เราแทบไม่ต้องเบียดเบียนกันเลย ไม่ต้องใช้สารเคมี

ทุกอย่างเราควบคุมมันได้

ผักแสนขี้เหร่ ถูกทำเป็นอาหารที่แสนอร่อย

นอกจากกินเองแล้วยังนำไปแบ่งปันให้เพื่อนบ้านอีกด้วย

แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานหนักมาทั้งวัน

แต่ได้กลับมาแช่น้ำอุ่นๆ จิบชาเย็นๆ มันก็หายเหนื่อยไปเลย

บางทีชีวิตก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย

กินอิ่ม นอนหลับ ในบ้านเล็กๆ อุ่นๆ กับครอบครัว ก็มีความสุขแล้ว

ผมว่าวิถีชีวิตเรียบง่ายแบบนี้มันก็ดีนะ

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็รู้สึกว่า มันหล่อหลอมและเปลี่ยนแปลงความคิดหลายๆ อย่าง

อะไรที่คิดว่ามันยาก มันก็ทำได้หมดถ้าเราตั้งใจทำมันจริงๆ

และที่สำคัญที่สุดก็คือ......

“ทำมันด้วยความรัก”