ร้านชูชิขั้นเทพ ร้าน (ที่ไม่ได้ตั้งใจ) หยิ่ง!

จุดเด่นของประเทศญี่ปุ่น นอกจากดอกไม้ที่งดงาม ชุดกิโมโนที่อลังการ ก็ไม่พ้นชูชิรสเลิศ การเลือกเฟ้นวัตถุดิบและฝีมือการปั้น เป็นศาสตร์และศิลป์ที่คนเห็นแก่กินอย่างฉันน้ำลายสอ อยากจะเอาเข้าปากให้ฟันบดขยี้เคี้ยวความอร่อยของปลาดิบที่วางบนข้าวแล้วค่อยๆ กลืนลงท้องให้สาแก่ใจ 

เมื่อมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนถึงประเทศญี่ปุ่น ณ เมืองนางาซากิ เมืองแห่งการประมงอย่างนี้แล้ว ชูชิขั้นเทพอยู่ไหนคะ จะไปหา!!

พี่คนไทยที่อยู่เมืองนี้มานาน แนะนำร้านชูชิขั้นเทพร้านประจำของเธอตรงย่านไชน่าทาวน์ของตัวเมืองนางาซากิ แต่การจะได้ไปลิ้มรสชูชิของร้านนั้น ก็ใช่ว่าแค่รู้สึกอยากกินเย็นนี้ ก็จะเดินเข้าเมืองไปกินเย็นวันนั้นได้เลยนะ! ต้องให้คนที่พูดญี่ปุ่นคล่องๆ โทรไปจองเสียก่อน เพราะร้านนี้เป็นร้านขนาดเล็ก จุลูกค้าได้เพียง 10 คนเท่านั้น เจ้าของร้านที่เป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆ จึงต้องเปิดระบบจอง ใครที่อยากกิน ก็ต้องโทรไปเช็คว่าร้านเต็มแล้วหรือยัง ถ้าโชคดีก็อาจจะได้กินในวันนั้นเลย แต่พวกเรา...ไม่โชคดีอย่างนั้น พูดกันว่าอยากกินตอนวันอังคาร แต่กว่าชูชิขั้นเทพจะได้เข้าปาก ก็เย็นวันพฤหัสเลย รอวนไป!

พอถึงวันที่จองเอาไว้ ก็ล้างท้องและรีบเดินทางไปที่ร้านทันที เมื่อเข้ามาในตัวร้าน ก็เข้าใจว่าทำไมต้องเปิดจอง เพราะร้านเล็กมากๆ ตามรูปนี่คือพื้นที่ทั้งหมดของร้านแล้วนะ โต๊ะและเก้าอี้จะเป็นแบบนั่งบาร์ล้อมเชฟเอาไว้ โซนที่เป็นพื้นที่การปั้นโชว์ของเชฟ ก็จะวางวัตถุดิบที่มีในวันนั้นให้เห็นกันไปเลย อารมณ์ว่าอย่าได้สั่งเกินจากของพวกนี้เชียว เชฟก็จะพูดคุยและดูแลอย่างดี เสริฟชาร้อนและผ้าเย็นก่อนเลย วันนั้นพวกเราสั่งเซ็ตโอมาตะเสะ เซ็ตชูชิที่เชฟจะเลือกให้เอง เราไม่รู้ว่าจะได้กินอะไรบ้างและอะไรจะมาก่อนหลัง โอย ยังต้องมาลุ้นอีกแต่ก็ตื่นเต้นดี ที่มาก็เป็นปลาดิบต่างๆ บางชื่อยังไม่เคยได้ยินที่ไทยเลยหรือแม้กระทั่ง ลิ้นวาฬ!

แม้กว่าจะได้กินต้องใช้ความอดทนในการรอ แต่คุณภาพและความอร่อยก็ทำให้ลืมไม่ลง ก่อนเดินทางกลับเมืองไทยก็ยังต้องขอไปทิ้งทวน (นึกแล้วก็น้ำลายสอ) ทุกวันนี้ยังคิดถึงรอยยิ้มอบอุ่นของเชฟคุณลุง นึกถึงไข่หวานแสนฉ่ำ นึกถึงโทโร่ที่ละลายในปาก โอ้ยย อยากกลับไปกินอีก!!